محمدمهدی تدین نایبرئیس انجمن مدیران آموزشگاههای سینمایی و مدرسه ملی سینما
محمدمهدی تدین موغاری نایبرئیس انجمن مدیران آموزشگاههای سینمایی،ضمن نقد عملکرد معاونت سینمایی؛
برخی اقدامات مدرسه ملی سینمارا قابل تقدیر دانست.
تدین با اشاره به تغییرات پرشتاب دنیای جدید ؛لزوم همگام سازی مسئولان باتغییرات سریع رایادآورشد.
وی با انتقاد از کم توجهی مسئولان سینمایی نسبت به فرصت های فضای مجازی گفت :
هنرهای جدید و فضای مجازی موضوعات توجهنشده در فضای پژوهش سینمایی؛
مدرسه ملی سینما؛ در حوزه پژوهش و محتواسازی رسانهای باید فراتر از سطح یک مدرسه عمل کند.
برگزاری نشستهای پژوهشی در باب سینما ؛میتواند بر بدنه سینما تاثیر مثبتی بگذارد.
اساساً هر نوع هماندیشی که در حوزه آسیبشناسیِ مشکلات سینما انجام بگیرد؛
جزء نیازها و اولویتهای سینمای ماست.
چنین نشستهایی گفتگوها و نگاههای جدیدی را شکل میدهد.
رویکردی که مدرسه ملی سینمای ایران در پیش گرفته و نشستهایی را با موضوعات مورد نیاز سینمای ایران،
برگزار میکند، به نظرم موجب اتفاقات مثبتی خواهد شد.
امیدوارم ماحصل آنها باعث تغییرات خوبی در آینده سینمای ایران بشود.
مباحث میان رشتهای یکی از دغدغههای همیشگی سینمای ایران محسوب می شود.
تحقق این اتفاق باید مجدانه پیگیری شود.
با توجه به تغییرات تکنولوژیک و ظهور فضای مجازی، مرز بین هنرها باریک شده است.
نه فقط مدیومهای تصویری، بلکه مدیومهای غیر تصویری هم مرز بینشان دارد از بین میرود.
مرزهای علوم به هم نزدیک شدهاند.
ورود حوزه جامعهشناسی به سینما یعنی تقویت فیلمنامه.
یعنی تقویت بستر اساسی و پایه فیلم.
در هنرهای دیجیتال، هر روز رشتهای اضافه میشود؛
تولید بازیهای رایانهای، انیمیشن، محتواسازی فضای مجازی وغیره.
لذا هر حوزهای که با صدا و تصویر کار دارد، باید بخشی از دغدغههای معاونت سینمایی و سمعی و بصری باشد.
دیگر باید همهچیز را بینرشتهای دید.
هنرهای جدید و فضای مجازی؛مسائل حائز اهمیتی برای تحقیق و بررسی در سینما
هستند که متاسفانه تا کنون مغفول ماندهاند.
فضای مجازی به نظرم نگاه به سینما و رسانه را در آینده تغییر میدهد.
این حوزه حوزهای است که به نظرم چه از نظر آموزش و چه از نظر تولید محتوا باید به آن ورود کنیم.
به نظر من تولید محتوا برای فضای مجازی، از تولید فیلم سینمایی مهمتر است.
هزینه آن کمتر است اما انتقال و انتشارش بیشتر است.
جوانهای امروزی، مثل دیروزیها نمیتوانند سریالهای صد قسمتی را ببیند و تحملشان خیلی کمتر است.
امروزه یک کلیپ کوتاه در فضای مجازی، توزیع و انتشار و میزان دیدهشدن بیشتری در نسبت با یک فیلم دارد.
در بخش تبلیغات فیلمهای سینمایی نیز اگر بخش تبلیغات مجازی را نادیده بگیریم، تبلیغات، دیگر شدنی نیست.
آموزشهای مبتنی بر وب باید وارد فضای سینمایی و سمعی بصری بشود.
آموزشها باید به سه قسمت تقسیم شوند: آموزشهای حضوری، مبتنی بر وب و تلفیقی.
بخشی از آموزش باید برود به سمت غیرحضوریِ مبتنی بر وب. این اتفاق اجتنابناپذیر است.
دانش سینمایی، دانش رسانهای و سواد هنری به خاطر اسمارتفونها افزایش پیدا کرده است.
زمانی وقتی میخواستیم رشته تصویربرداری را آموزش دهیم،پنج جلسه آموزشهای ابتدایی داشتیم؛
الان همه اینها را میدانند و اصطلاحات و تعریفهای سینمایی را میشناسند.
محتواسازی رسانهای میتواند موضوع بسیار مناسبی برای تحقیق و پژوهش باشد ؛
که انصافاً مدرسه ملی سینما در این زمینه خیلی خوب عمل کرده است ؛
و بضاعتی که ایجاد کرده، فراتر از سطح یک مدرسه است.
در ورود به طرحهای پژوهشی نیز مدرسه مانند یک پژوهشکدهی قوی عمل کرده است.
فقدان ضرورت تاسیس مدرسه ملی سینما
اصولا تاسیس چنین مدرسه ای با وجود 80آموزشگاه سینمایی وتشکیلات عریض وطویلی مانندانجمن سینمای جوان ؛
وده ها موسسه وابسته به سازمان سینمایی به نظر کارشناسی نیست وبیشتر حالتی هیجانی وشتابزده دارد.
به نظرم کاهش تصدی گری وکمک به چابک سازی، راه برون رفت از رخوت حاکم برمدیریت های دولتی است.
ضرورت تغییر نگرش ازخصولتی سازی به حمایت از بخش خصوصی تنها راه نجات کشور
پژوهش های کاربردی وحمایت وهمکاری با آموزشگاه های سینمایی می تواند راهبردی موفق؛
برای مدرسه ملی سینمای ایران باشد.
البته متاسفانه دولتی ها ضمن اینکه این مباحث را تائید می کنندوقبول دارند،اما درخلاف آن حرکت می کنند.
هیچ دیدگاهی نوشته نشده است.